|
حیوانات
گرگ
گرگ سگسانی است بزرگ شبیه به سگ با دم افتاده. رنگ گرگ متغیر است ولی بطور کلی خاکستری و زرد یا قهوه‌ای مخلوط با موهای سیاه می‌باشد. بصورت یک خانواده یا گله‌ای که از چند خانواده تشکیل شده دیده می‌شود. معمولاً در روز شکار می‌کند، بویژه صبح زود به گله گوسفندان حمله می‌کند، و گاهی هم شبها به آغل گوسفندان حمله می‌کند. گرگها معمولاً زیر ریشه و تَنهِ درختان افتاده و یا حفرهایی که بوسیله جانوران دیگر ساخته شده بسر می‌برند، احیاناً در سوراخ کوه‌ها نیز آشیانه می‌گیرند، گرگها در جلگه‌ها و جنگلها و مناطق کوهستانی دیده می‌شوند. گرگ حیوانی بسیار خطرناک است. این گوشتخوار بسیار باهوش به صورت اجتماعی و در گروههای ۲۰ تایی زندگی می‌کند. در داخل هر گروه یک جامعه طبقاتی بخوبی تنظیم شده وجود دارد که توسط یک نر و ماده غالب هدایت و رهبری می‌شود، گروههای خانواده گرگها، قلمرو گسترده‌ای تا هزار کیلومتر متر مربع را اشغال میکنند (۴۰۰ مایل مربع). اعضاء یک گروه (گله) برای ردگیری، محاصره و کشتن طعمه‌های بزرگ مثل گوزن کانادایی با همدیگر همکاری میکنند.از زیر گروههای آن می‌توان به گرگ مکزیکی اشاره کرد. گرگ‌های خاکستری پس از انسان بطور طبیعی گسترده‌ترین پستانداران بر روی زمین هستند. البته امروزه به علت پیشروی انسانها، گرگها بسیاری از مناطق زندگی قبلی خود را از دست داده‌اند. گرگ‌های خاکستری بطور متوسط ۸ تا ۱۲ سال عمر میکنند. در حالت حفاظت‌شده آنها قابلیت زندگی تا ۲۰ سال را نیز دارند. طول بدن اکثر گرگ‌های خاکستری بین ۱۰۰ تا ۱۶۰ سانتی‌متر، طول دمشان ۳۰ تا ۵۰ سانتی‌متر، قد ۵۰ تا ۱۰۰ سانتی‌متر و وزنی بین ۱۵ تا ۸۰ کیلوگرم دارند. گونهٔ مذکر معمولاً ۲۰ درصد بزرگ‌تر از گونه مونث است. رنگ گرگ‌های خاکستری بطور اصلی خاکستری یا قهوه‌ای است اما می‌تواند طیف رنگی سفید تا سیاه را نیز شامل شود. نواحی شکم و گلوی گرگها معمولاً رنگ روشن‌تری نسبت به مابقی نواحی بدن دارد. گرگ‌های خاکستری در دسته‌های ۸ تا ۳۵ تایی زندگی میکنند و یک آلفا (گرگ مونث) رهبری گروه را بر عهده دارد. گرگها توسط ایجاد بو، صدا (شامل زوزه)، حالت چهره و بدن با یکدیگر ارتباط برقرار میکنند. گرگ‌های خاکستری زیرگونه‌های فراوانی دارند که از آن جمله می‌توان به گرگ کوهستان راکی، گرگ قطبی، گرگ مکزیکی، گرگ ژاپنی و گرگ ایرانی اشاره کرد. ___________________________________________________________________________________________________________ کایوت
کایوت یا کایوتی (نام علمی: Canis latrans) پستانداری از راستهٔ گوشت‌خواران، ردهٔ سگ‌سانان است. این جانور بومی آمریکای شمالی و مرکزی است. کایوت خز قهوه‌ای-زرد (دشتی) یا قهوه‌ای-خاکستری (کوهی) دارد. خز زیر شکم جانور سفید رنگ است. بینی سیاه و چشمهایی زرد با دمی پشمالو دارد. کایوت‌های دشتی وزنی حدود ۱۰ کیلوگرم دارند. وزن کایوت‌های کوهی به ۲۵ کیلوگرم هم می‌رسد. کایوت‌ها شکارچیانی شبرو هستند و تنها شکار میکنند. عمدهٔ خوراک آنها پستانداران کوچک و مارها هستند. آنها می‌توانند از میوه‌ها و گیاهان هم تغذیه کنند. ______________________________________________________________________________________________________________ شغال
شُغال جانوری است شبیه به گرگ با قیافه‌ای شبیه به روباه ولی جثه‌ای کوچک‌تر. این جانور آسیب زیادی به محصولات کشاورزی می‌رساند و خصوصا در ایران به خوردن محصول انگور مشهور است. او همچنین به پرندگان اهلی و خانگی نیز حمله می‌کند. شغال‌ها به صورت گله‌ای و یا انفرادی حرکت میکنند، این جانور از راسته گوشت‌خواران، پستانداران و از خانوادهٔ سگ‌سانان است. صدای شغال زوزهٔ شغال نامیده می‌شود. شغال‌ها معمولاً لانه مشخصی ندارد و از گودال‌ها، سوراخ‌های طبیعی، شکاف سنگ‌ها و لانه متروکه سایر جانوران، برای ایجاد لانه و تولد نوزادان استفاده می‌کند. معمولاً در اوایل غروب، شغال‌ها به صورت دسته جمعی زوزه یی شبیه فریاد انسان سر می‌دهند. در مورد شغال افسانه‌های بسیاری وجود دارد. این جانور برای شکار گاهی مثل روباه از زیرکی و حیله‌گری و گاهی مثل گرگ از زور و خشونت استفاده می‌کند. در فرهنگ‌های مختلف نحوه نگاه به شغال متفاوت است. شغال را در فارسی توره نیز می‌نامند و گاه دورگه، سگ و شغال را سگِ توره نام می‌نهند. حیوانیست که یک گونهٔ آن به‌ویژه در پیرامون سمنان و شاهرود زیاد است. پوست آن را برای آستر لباس نیز به‌کار برده‌اند. شغال زمانی که با همهمه و غوغا و آزار زیاد شکارگران و روستائیان روبه‌رو شود اعصابش از کار می‌افتد و برای مدتی به حالت اغماء و بی‌هوشی می‌رود. به این حالت شغال‌مُردگی گفته می‌شود. روستائیان در قدیم می‌پنداشتند که شغال عمداً چنین می‌کند و در فارسی زبانزد شغال‌مردگی و خود را به شغال‌مردگی زدن کنایه از افرادی است که ظاهراً خود را کوچک و مظلوم وانمود میکنند ولی در باطن آن چنان نیستند. ________________________________________________________________________________________________________ دینگو
دینگو (نام علمی: 'Canis lupus dingo') گونه‌ای سگ وحشی منحصر به استرالیا است. 
 دینگو دارای چشمهایی قدرتمند است که از رنگ زرد تا قرمز متغیر است. آنها دارای گوشهایی متحرک، گرد و بطور طبیعی تیز می‌باشند. دارای پوششی پر پشت و دمی شل با طول مناسب است. دارای پوششی صاف می‌باشد، طول، مقدار مو، نسبت به شرایط آب و هوا تغییر می‌کند. رنگهای پوشش او معمولاً زرد-زنجبیلی است اما در رنگهای قهوه‌ای مایل به زرد و سفید و مشکی به شکل راه راه یافت می‌شوند. رنگ زال هم دیده شده‌است. تمامی نژادهی اصیل دارای موی سفید بر روی پاها و نوک دم می‌باشند. تاریخچه دینگو یک حیوان وحشی است که توسط انسانها حدود ۴٫۰۰۰ سال پیش به استرالیا برده شد. براین باور است که دینگو جد تمامی نژادهی سگ می‌باشد (حدود ۶۰۰ نژاد سگ). سگها و انسانها قبل از اینکه استرالیا از خشکی جدا و توسط آب احاطه شود به آنجا مهاجرت کردند. کاپیتان ویلیام دامفیر، کسی بود که راجع به سگهای وحشی در سال ۱۶۹۹ نوشت، اولین نوشته رسمی راجع به دینگو. دینگوها دراصل توسط چند گروه بومی استرالیایی برای رفع مشکل غذا در مواقع ضروری نگهداری می‌شدند. دینگو دوباره وحشی شد و به حیاط وحش بازگشت. انجمن تربیت سگ در استرالیا واقع در جنوب ویلز، بسیاری دینگو را پرورش و تربیت کرده‌اند. این سگها تقریباً دوباره آسان اهلی می‌شوند اگر از تولگی با انسانها بزرگ شوند. در بسیار از مناطق استرالیا این نژاد هنوز بعنوان یک حیوان موذی شناخته شده و بطور قانونی نمی‌شود از آن بعنوان یک حیوان خانگی نگهداری کرد. دولت فدرال این سگ را بعنوان حیوان وحشی رده بندی کرده‌است و نمی‌توان آنرا صادر کرد بجز برای باغ وحش‌ها. دینگوها در خارج از استرالیا بسیار کمیاب می‌باشند. وزن و ارتفاع وزن در نرها و ماده‌ها: ۳۲-۲۳ ک.گ ارتفاع در نرها و ماده‌ها: ۵۸٫۵-۴۸ س.م طول عمر می‌تواند بیش از ۲۰ سال زندگی کند. خلق وخو دینگو نژادی است که تا به حال هرگز کاملاً اهلی نشده و تقریباً هرگز بعنوان یک همدم نگهداری نشده‌است. دینگوهای آموزش ندیده برای کودکان مناسب نمی‌باشند و به آسانی رام نمی‌شوند. بهترین راه برای رام کردن آنها مهربانی، بردباری و استواری است. دینگوها را فقط در زمانی می‌توان بعنوان حیوان خانگی نگهداری کرد که از تولگی، قبل از ۶ هفتگی آنها را به منزل ببرید. در این سن کم آنها را می‌توان اهلی کرد، اما از ۱۰ هفتگی به بعد آنها را نباید برای نگهداری قبول کرد. اگر آنها را بخوبی آموزش دهند و مواظب کنند، دینگو می‌تواند یک حیوان خانگی خوب و تکی شود. دینگو دارای ویژگیهای غیر عادی می‌باشد. بهترین بالارونده درخت و بعضی اوقات کناره گیر، اما این ویژگیها، جالب توجه‌است و همانند نزدیک‌ترین خانواده خود New Guinea Singing Dog و Finnish Spitz می‌باشد. چیدمان دندانها و کوتاهی آرواره وجه تمایز آنها با اجدادشان می‌باشد (گرگ هندی). همچنین مانند گرگ، دینگو ماده فقط یکبار در سال تولید مثل می‌کند. بر خلاف سگهای دیگردینگو برای زندگی کردن یک همدم برای خودش انتخاب می‌کند، برخی اوقات بخاطر از دست دادن شریکش از غصه خوردن بیش از حد می‌میرد. اغلب توله‌های آنها در حفره درختان یافت می‌شوند، بطور کل از تمامی اطراف و بخاطر وجود مانع در جلوی آن محافظت می‌شوند. با این حال برخی اوقات توله‌ها شکار مارها می‌شوند. آنها دارای غریزه بسیار قوی هستند و در گروه زندگی میکنند. این گروه‌ها بر حسب عادت در شب شکار میکنند. آنها کارهایشان را بی صدا انجام می‌دهند و پارس کردن را زمانی یاد می‌گیرند که با دیگر نژادهای سگ در ارتباط باشند. آنها با جیغ زدن و زوزه کشیدن با یکدیگر ارتباط برقرار میکنند. آب یک نوع مانع برای دینگوها است و اکثر آنها فقط در آب راه می‌روند، شنا نمی‌کنند. دینگوهای وحشی از انسانها می‌ترسند و به حیاط وحش باز می‌گردند. برای زنده ماندن در بیابان آنها خود را به ناخوشی و به دروغ خود را به مردن می‌زنند. دینگوها بندرت از خود پرخاشگری نشان می‌دهند. زمان پرورش آنها بین ماههای خرداد و تیر رخ می‌دهد. امروزه توله‌های دینگو فقط دراسترالیا موجود می‌باشند و برای صادر کردن نمی‌باشند. قیمت توله‌های دینگو از ۵۰۰$ تا ۱۰۰۰$ استرالیایی می‌باشد. مرکز پرورش دینگو در استرالیا دارای ۱۰۰ دینگو برای پرورش است. نظرات شما عزیزان:
میتونی از کایوت عکس بزاری
ممنون میشم پاسخ:باش
درباره وبلاگ
به وبلاگ من خوش آمدید آخرین مطالب
پيوندها
نويسندگان
|
|||
 |
